سکولاریسم و دولت (1)
روشنگری امیدبخش و مقایسه جهانی
Secularism and the
state: Towards calrity and global comparison
بندرت شاهد بوده ایم جامعهء سیاسی ایرانی درنگی کوتاه پیرامون مقولهء
سُکولاریزاسیون کرده باشد. آنچه که تاکنون مطرح بوده؛ بحث پیرامون مفهوم سکولاریسم
و روند رو به رشد جنبش سکولار دمکراسی در طول زمان بوده است. از این رو
سُکولاریزاسیون و مسئله چگونگی ایجاد یک جامعه سکولار در مقابله با بنیادگرایی
دینی و سُلطه حکومتهای ایدئولوژیک، از اهمیت چندانی همچون مقوله سکولاریسم
برخوردار نبوده. سُکولاریزاسیون در واقع آن روند تغییرات اجتماعی تحت مسئولیتهای
سیاسی دولت سکولار است که به نیابت از حکومت سکولار تلاش میورزد با بکار گیری
ابزارهای دولتی، جامعهء را در همهء عرصه ها بویژه در حوزه های فرهنگ و آموزش و
پروش سکولاریزه کند. پس نتیجه میگیریم آنچه که برای جنبش سکولار دمکراسی میبایست
در الویت قرار گیرد، گفتمانِ سُکولاریزاسیون و چگونگی رسیدن به جامعه ای سکولار و
دمکراتیک است تا بگونه ای نیز درستی درک ما از مفهوم سکولاریسم آشکارتر گردد. از
این رو برای ورود به این گفتمان، یعنی بحث پیرامون سُکولاریزاسیون، قصد دارم شما
را به حوزهِ مباحثی که خانم Nikki R. Keddi در سال 1997 در نشر (1997-London) New left review
در ارتباط با تجارب عملی چندین کشور در خصوص پیشبرد سکولاریسم انجام داده
اند، درگیر کنم. امید است ترجمهء مقاله ایشان پیش مقدمه ای شود برای ورود به گفتمان
سُکولاریزاسیون، و محکی باشد بر درستی و یا کج فهمی ما از مفهوم سکولاریسم که
بالاخره چگونه میشود به یک جامعه مُدرن، آزاد و سکولار دست یافت.